Ποδοσφαιρική Ομάδα

Ψυχή κάθε συλλόγου είναι το έμβλημα, η φανέλα, η προέλευση, η ιστορία, τα τρόπαια και βέβαια οι άνθρωποι. Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας ιδρύθηκε το 1955 με πρωταγωνιστές τους Παπαδόπουλο Νικόλαο, Τουμπουλίδη Χαράλαμπο, Καραγιαννίδη Ιωάννη, επονομαζόμενη “Νέα Ελλάς”. Το γήπεδο της ομάδας βρισκόταν στην περιοχή “πέτρα”, στην πλαγιά του λόφου, η οποία οργώθηκε από τον Παπαδόπουλο Κωνσταντίνο, καθαρίστηκε από τις πέτρες, και με γκασμάδες και φτυάρια αλφαδιάστηκε. Εκείνη την εποχή για να έχεις δικαίωμα συμμετοχής με την εκάστοτε τοπική ομάδα έπρεπε να είσαι χωριανός, δεν υπήρχε επίσημο πρωτάθλημα, γι' αυτό διεξάγονταν μόνο φιλικά παιχνίδια με τις ομάδες των γύρω χωριών, η ανεπισημότητα των αγώνων δικαιολογεί την απουσία των δοκαριών. Το 1958 η ομάδα μετονομάζεται σε Μ.Α.Σ. “ΔΟΞΑ” Λευκόβρυσης. Το πρώτο Δ.Σ. πλαισιώνεται από τους Πεκρίδη Χαράλαμπο, Κοσμίδη Νικόλαο(1ος Πρόεδρος), Τουμπουλίδη Χαράλαμπο, Τσαπανίδη Παναγιώτη, Τουμπουλίδη Στάθη. Μετά από χρόνια αναγνωρίζεται και επίσημα με την νέα ονομασία από το πρωτοδικείο Κοζάνης.

Το 1958 κατασκευάζεται νέο γήπεδο, για ακόμα μια φορά με εθελοντική εργασία, στην περιοχή της γεωργικής σχολής. Η κατεύθυνση του γηπέδου ήταν βορράς με νότο. Το 1969 αποκτά κατεύθυνση ανατολή με δύση. Με προσωπική εργασία των ποδοσφαιριστών της ομάδας κατασκευάζονται τα τζιμενταύλακα. Ο Θεόδωρος Μειχανετσίδης, με την μπουλντόζα, ανέλαβε να αλφαδιάσει το νέο γήπεδο. Για να καλυφθούν τα έξοδα της νέας διαμόρφωσης του χώρου, επειδή δεν υπήρχαν λεφτά, αυτά δηλωνόντουσαν ως έξοδα σε άλλες κοινότητας. Την σημερινή του μορφή, το γήπεδο, την απέκτησε στα τέλη την δεκαετία του '80 με την μετατόπιση του πιο νότια, και με έξοδα από τον εθνικό οργανισμό ΚΤΕΟ. Πλέον το γήπεδο είχε αποκτήσει σύγχρονα για την εποχή του αποδυτήρια και υποδομή.

Οι παίχτες της ομάδας εκείνης της εποχής είχαν μεγάλο πάθος και αγάπη γι’ αυτή. Η εκδήλωση αυτών των συναισθημάτων δεν φαίνεται μόνο από την προσωπική εργασία για την κατασκευή των γηπέδων αλλά και από το γεγονός ότι εργαζόντουσαν τσαπίζοντας αμπέλια, μαζεύοντας στα χωράφια αμύγδαλα ακόμα και ραδίκια για να τα πουλήσουν και να αγοράσουν τα απαιτούμενα όπως παπούτσια, μπάλες κ.α. . Επίσης κάθε Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά ψάλανε τα κάλαντα . Η ομάδα αποκτά την πρώτη της πλήρης ασπρόμαυρη στολή, καθώς και τα δίχτυα του γηπέδου, το 1959 πουλώντας ο τότε πρόεδρος Κοσμίδης Νικόλαος ένα μοσχάρι.

Χαρακτηριστικό του πάθους τους είναι η παρακάτω αφήγηση “μόνιμος ιατρός της ομάδας ο Παναγιώτη Κυριμπλίδης. Σε κάθε αγώνα στεκόταν μ’ ένα βαλιτσάκι πίσω από την εστία του τερματοφύλακα του Χρήστου Παγιωτίδη “Αττίλας”, που ήταν συνεχώς ματωμένος λόγο της αυτοθυσίας του για να υπερασπιστεί την ομάδα. Στο ημίχρονο ενός αγώνα παίρνοντας το κέρασμα μας (που ήταν μια πορτοκαλάδα, λεμονάδα, γκαζόζα), ο “Αττίλας” χαϊδεύει το κεφάλι του και λέει -τι είναι αυτό και πέφτει στο έδαφος ένα χαλίκι ”.

Τα παιχνίδια που άφησαν μνήμες ήταν τα ντέρμπι “των αιωνίων” με το Πρωτοχώρι, τα φιλικά παιχνίδια κάθε τρίτη μέρα του Πάσχα με την ομάδα του Κρόκου. Επίσης ιδιαίτερες μνήμες άφησε ο αγώνας με την ομάδα του Μαυροδενδρίου, ενώ η Δόξα Λευκόβρυσης προηγείτο με 1-0, οι φίλαθλοι του Μαυροδενδρίου μετακινούσαν τα δοκάρια και ταυτόχρονα ο διαιτητής από φόβο κρατούσε καθυστερήσεις έως ότου ισοφάρισαν και έληξε ο αγώνας.

Το 1962 αναμετρήθηκαν, κατά πολλούς, οι δύο καλύτερες ομάδες εκείνης της εποχής στην περιοχή μας, η Μ.Α.Σ. “ΔΟΞΑ” Λευκόβρυσης μέσα στην έδρα της “Αστραπής” Μεσοποταμίας. Ο αγώνας ήρθε ισοπαλία (2-2). Η ομάδα της Δόξας με προπονητή τον Παναγιώτη Τσαπανίδη ήταν νεανική και όταν τους αντίκρισαν οι αντίπαλοι ρώτησαν τον Λάμπο Πεκρίδη “μ' αυτά τα μωρά τι ήρθες να κάνεις” και τους απάντησε “εγώ δεν ήρθα να παλέψω εγώ μπάλα ήρθα να παίξω”. Πολύ είναι αυτοί που δεν ξεχνούν το φιλικό που διεξήχθη το 1970 μεταξύ Φ.Σ. Κοζάνης – ΜΑΣ “ΔΟΞΑ” Λευκόβρυσης (2-2), τότε που η Κοζάνη έκανε και την καλύτερη πορεία της στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής και τερμάτισε έκτη. Ο προπονητής της Κοζάνης Αγγελάκης δήλωσε “ αν είχα την ομάδα της Λευκόβρυσης θα ανέβαινα κατηγορία”.

Την τροπαιοθήκη της ομάδας κοσμεί το πρωτάθλημα Γ’ Κατηγορίας, Γ’ομίλου της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας (Βορειοδυτικής) τη περίοδο 1973~74. Το πρωτάθλημα β’ Κατηγορίας της Ε.Π.Σ. Κοζάνης τη περίοδο 1982~83. Μία από τις μεγαλύτερες διακρίσεις της ομάδας μας ήρθε την περίοδο 1983~84, επί προεδρίας Υψηλάντη Στυλιανού και προπονητή τον Κωσταντινίδη Τάκη. Στο Δημοτικό στάδιο Κοζάνης με αντίπαλο τον Μακεδονικό Σιάτιστας όπου μαγικά συνδυαζόμενοι οι παίκτες κατορθώνουν με γκολ του Χαράλαμπου Βογιατζή να κατακτήσουν με (1-0) το Κύπελλο της Ε.Π.Σ. Κοζάνης. Η συνέχεια του κυπέλλου ερασιτεχνικών σωματίων δεν είναι ίδια. Στην επόμενη φάση του θεσμού αντιμετωπίζει την κυπελλούχο ομάδα της Ε.Π.Σ. Γρεβενών τον “Πυρσό” και ηττείται με (0-2). Σε συνέχεια των επιτυχιών δεν θα πρέπει να λησμονούμε το πρωτάθλημα Β’ ερασιτεχνικής της Ε.Π.Σ. Κοζάνης τη περίοδο 1994~’95, επί προεδρίας Παρχαρίδη Αγάπιου. Ο τίτλος προήλθε από την ομοιογένεια που απέκτησε η ομάδα έπειτα από τρία χρόνια συνεργασίας των παιχτών με προπονητή τον Παντελίδη Χρήστο (όλοι καταγωγής Λευκόβρυσης). Το σημαντικότερο όμως είναι ότι κατάφερε να τιμηθεί από την Ε.Π.Σ. Κοζάνης με την διάκριση του Ήθους γιατί σ’ όλη την διάρκεια της περιόδου δεν αποβλήθηκε ποδοσφαιριστής της.

Κάθε παιχνίδι ήταν ιδιαίτερο. Όλο το χωριό γυναίκες, γέροι, παιδιά συνέρρεαν στο γήπεδο για να δουν τον αγώνα και δεν έλειπαν τα πειράγματα καθώς και τα κεράσματα από τον Μειχανετσίδη Παναγιώτη (Σπαρτιάτη). Χαρακτηριστικό αυτής της συμμετοχής του κόσμου, ήταν ο αγώνας του 1962 στο γήπεδο της Ξηρολίμνης. Το λεωφορείο που ναυλώθηκε πήγε και ήρθε τρεις φορές για να μεταφέρει τους φιλάθλους. Ο φίλαθλος που αγάπησε όσο κανένας την ομάδα είναι ο αείμνηστος Παναγιώτης Παναγιωτίδης “Πανίκας”. Xαρακτηριστική είναι η αφήγηση του παρακάτω περιστατικού “παίζαμε στην Νεάπολη, την ίδια ημέρα παντρευόταν ο Πανίκας στη Μολόχα και πήγαιναν στον γάμο, μόλις έφτασαν στην Νεάπολη ο αγώνας είχε ήδη ξεκινήσει, καθώς περνάνε μπροστά από το γήπεδο, βλέπει ο Πανίκας την ομάδα και λέει τον Λευτέρη Λιμνίδη, οδηγό του λεωφορείου - θα κατέβω να δω τον αγώνα και ύστερα πάμε να παντρευτώ.”.

Ο καμβάς όπου όλα ανθίζουν και σμίγουν κάνοντας το δυνατό σύνολο είναι το γήπεδο, η έδρα, η εστία σαν αυτή που εθελοντικά δημιούργησαν όλοι μαζί οι χωριανοί μας, όπου μεγαλούργησαν ποδοσφαιρικές ιδιοφυΐες όπως ο Καραγιαννίδης Ιωάννης, Καραγιαννίδης Χρήστος, Μειχανετσίδης Θεόδωρος, Πάγκαλος Δημήτριος, Παναγιωτίδης Παναγιώτης, Πεκρίδης Βασίλειος, Πεκρίδης Μιχάλης, Πεκρίδης Στέλιος, Χρυσοστομίδης Χρήστος.